CATHARSIS

Էլ վապշեմ, վաաապպպ-վապշեմ չհիվանդանաս... Հա???  




<< - Я обязательно приду к тебе, что бы ни случилось. Я буду возле тебя всегда.
Ёжик глядел на Медвежонка тихими глазами и молчал.
- Ну что ты молчишь?
- Я верю, - сказал Ёжик.
Ёжик лежал, по самый нос укрытый одеялом, и глядел на Медвежонка тихими глазами.
- Не смотри на меня так, - сказал Медвежонок. - Не могу, когда на меня так смотрят.
Ёжик закрыл глаза.
- Ну вот, теперь ты как будто умер. Ёжик открыл глаза.
- Улыбнись, - сказал Медвежонок.
Ёжик попробовал, но у него слабо получилось.
- Сейчас я тебя буду поить бульоном, - сказал Медвежонок.
Он налил бульон в чашку и приподнял Ёжику голову.
- Нет, не так, - сказал Медвежонок. - Ты садись.
- Не могу, - сказал Ёжик.
- Я тебя подушкой подопру. Вот так.
- Мне тяжело, - сказал Ёжик.
- Терпи.
Медвежонок прислонил Ёжика спиной к стене и подоткнул подушку.
- Мне холодно, - сказал Ёжик.
- Сичас-сичас. - Медвежонок взобрался на чердак и обложил Ёжика тулупом.
 Пей, - сказал Медвежонок.
Ёжик сделал несколько глотков и закрыл глаза.
- Пей-пей!
- Устал, - сказал Ёжик.
- Нет, пей! - И Медвежонок стал поить Ёжика с ложечки.
- Не могу больше.
- За меня!
Ёжик хлебнул.
- За Белочку!
Ёжик выпил.
- За Зайца! Он знаешь как помогал!
- Погоди, - сказал Ёжик. - Передохну.
- Выпей за Зайца, он старался..
Ёжик глотнул.
- За Хомячка!
- А Хомячок что сделал?
- Ничего. Каждый день прибегал и спрашивал.
- Пусть подождет. Сил нет, - сказал Ёжик.
- Иногда и утром прибегал, - сказал Медвежонок. - Съешь ложечку.
Ёжик проглотил.
- А теперь - за Филина!
- Филин-то при чем?
- Как? Нет, за Филина ты выпьешь три ложки.
- Да почему?
- Да я на нем три ночи летал. Тебя искали.
- На Филине?
- Ну да!
Ёжик выпил подряд три ложки и снова закрыл глаза.
- Давай я лягу.
Медвежонок уложил Ёжика на прежнее место и укрыл тулупом.
- Ну как, - спросил Медвежонок, - тепло?
- Угу, - сказал Ёжик. - А про Филина придумал? Говори.
- Да что ты? Вот выздоровеешь, вместе полетаем.
- Полетаем, - еле слышно пробормотал Ёжик, засыпая...>>


Հ.Գ.- բեռեգիծե դռուգ դռուգա ,ժող... ՍԻՐԵՔ ԻՐԱՐ....

 Ենպիսի զգացողություն է մոտս, որ սպառել եմ ինձ ...  որտեղ.. երբ.. կամ ինչպես.. ??? Նույնիսկ մտածելու հավես չկա...
Իսկ քննաշրջանը ձգվում է ու ձգվում... Դասախոսությունները  ամոթխած նայում են աչքերիս մեջ , գրքերս  տխրել են  ու էջերն էլ խունացել,  գրիչս ուր որ է կարտասվի, ես էլ կմիանամ... Բայց իրոք... Հավես չկա...  Իրավունք էլ չունեմ հավես չունենալու, գիտեմ... Սսսսս...
17-րդ տարիս բազմակետեր ունի դեռ, իսկ ես ինձ զգում եմ 17 անգամ 17 տարի ապրածի պես...Ինչ-որ տխուր մի ձեռք  բռնել է ձեռքիցս ..Սառն է... Լուռ..

Չեղավ, օրիորդ...Չէ...
 Կվերցնեմ նոթատետրս ու կիսապառկած կարտագրեմ Վարդգես Պետրոսյանից մի քանի տող...Բայց ձեռքս չի պոկվում տխուրից... Ու ես Մի ձեռքով վերցնում եմ գիրքը, փոխում եմ էջանիշն  ու առաջին փորձից գտնում արտագրելու տողեր.

 < Բայց հոգում ինչ-որ բան է վերջացել , որ անուն չունի  և դրա համար էլ անհնար է վերադարձնելը ...Բայց ինչպես ասեր այս ամենը նրան , որ անզուսպ մտերմությամբ մեկնել էր ձեռքը  մեխակները  վերցնելու....

 ...Հետո նրանք խոսեցին այն մասին,  որ ցերեկները քաղաքում շնչել անգամ հնարավոր չէ, իսկ գիշերները զով է, հաճելի... Ու բաժանվեցին....>...

Ու ես թեթևացած ու նոր ուժերով վերադառնում եմ ... Ուղեղումս` միայն դասախոսություններ ու գրքերս ` արդեն փայլուն էջերով....